براساس این نظریه ، انسان ها بیشتر آن چه را که برای راهنمایی و عمل در زندگی نیاز دارند صرفاً از تجربه و مشاهده مستقیم یاد نمی گیرند، بلکه عمدة آن ها به طور غیرمستقیم و به ویژه از طریق رسانه های جمعی آموخته می شود در این زمینه باندورا می نویسد: رسانه ها اگرچه تنها منبع یادگیری اجتماعی نیستند و نفوذ و تاثیرشان به دیگر منابع یادگیری یعنی والدین، دوستان و معلمان وابسته است، ولی روی مردم تأثیر مستقیم دارند و این تاثیرگذاری به میانجی نفوذ شخصی یا شبکه های اجتماعی صورت نمی گیرد
