پيام
+
[تلگرام]
نظريه بازنمايي
بازنمايي در لغت يعني توصيف کردن، تصوير ساختن، نشان دادن،نماد سازي کردن يا نشانه ي چيزي بودن است. به عبارت ديگر بازنمايي توليد معناي مفاهيم در ذهن ما از طريق زبان است.
از نظر ريچارد داير مفهوم بازنمايي عبارت است از نحوه ي ساختي که رسانه هاي جمعي از جنبه هايي از واقعيت مثل افراد، مکان ها، اشياء، اشخاص و هويت هاي فرهنگي و ديگر مفاهيم مجرد مي سازند.
استوارت هال توضيح مي دهد که دو فرايند يا نظام مجزاي بازنمايي مرتبط با هم وجود دارد او مي گويد: نظام اول نظام ادراکي يا نقشه ي ذهني است در اين نظام تمام موضوعات، مردم و حوادث با يک سري از مفاهيم و بازنمايي هاي ذهني مرتبط هستند. اين مفاهيم با توجه به فرهنگ و جامعه ي ما به شيوه ي خاصي نظام يافته اند. ( هال، :) نظام دوم، زبان است که به ما اجازه مي دهد اصطلاحاتي را به صورت اختياري به جاي چيز ديگري تعيين کنيم. در حال حاضر زبان در مورد آن دسته از معاني که خلق و مبادله مي شوند، واسطه ي رايج آن چيزي است که ما از اشياء درک مي کنيم.معاني فقط مي توانند از طريق دسترسي معمول و مشترک ما به زبان تسهيم شوند. ما در زبان براي بازنمايي مفاهيم، ايده ها و احساستمان به ساير افراد، از نمادها استفاده مي کنيم. اين نمادها شامل صداها، کلمات نوشته شده، تصاوير توليد شده الکترونيکي، نت هاي موسيقي و حتي اشيا هستند. زبان يکي از رسانه هايي است که از طريق آن افکار، عقايد و معاني در يک فرهنگ بازنمايي مي شوند. از ديدگاه جان فيسک () رسانه ها برنامه هايي آکنده از معاني نهفته را ارائه مي کنند و مي کوشند با مهار اين معاني،آن ها را به معاني يگانه تر و مرجح تري تبديل کنند. از نظر استوارت هال، خود واقعيت فقط زماني معنادار مي شود که بازنمايانده شود. وانگهي بازنمايي ها و معاني چسبيده به آن ها در طول زمان بسته به اين که از چه منظري عرضه شوند، متغير هستند. مي توان بحث هال را چنين خلاصه کرد که اولا هيچ واقعيت معناداري وجود ندارد، مگر آنکه بازنمايانده شود و دوم اين که بازنمايي بعد از رويداد رخ نمي دهد، بلکه بخشي از آن رويداد است. در واقع چيزي که ما رويداد مي ناميم، خارج از بازنمايي وجود ندارد.
بازنمايي در رسانه ها کارکردهاي خاص خود را دارد. ريچارد داير درباره ي بازنمايي اين پرسش را مطرح مي کند که چه کسي، کدام گروه را به چه شيوه اي بازمي نماياند؟ به دنبال چنين رويکردي است که موضوع رابطه ي ميان بازنمايي، قدرت و ايدئولوژي پديدار مي شود. به اين معنا که بازنمايي فرايند بازتاب شفاف واقعيت از طريق رسانه ها نيست که در مواقعي ممکن است با نواقصي در انعکاس شفاف مواجه باشد. بلکه اساسا در اين تلقي بازنمايي فرايندي است که طي آن برخي امور نمايانده مي شوند، در حالي که بسياري از امور مسکوت مي ماند. در واقع آنچه بازنمايي مي شود، احتمالا با منافع عده اي خاص گره خورده است. نکته حائز اهميت اين است که بازنمايي ها اموري واقعي پنداشته مي شوند و از اين رو فرايند تکوين شخصيت يا ذهنيت گروه هاي خاص را هدايت و کنترل مي کنند اما به طور کلي بازنمايي چيزي جز حقيقت بر ساخته نيست که به واسطه ي گفتمان هاي خاصي شکل مي گيرد. در حقيقت رسانه ها واقعيت را بازتاب نمي دهند بلکه آن را بازنمايي مي کنند. اين بازنمايي به نفع عده اي خاص و به ضرر عده اي ديگر است.